24 декември 2007

Christmas stuff

Ето че отново сме онова време на годината, когато улиците навън за украсени и светят във всички цветове на празника. Времето е студено и вали сняг, но пък така и му приляга; а хората – хората са някак си лекичко по-усмихнати от обикновено, мъничко по-малко нещастни от друг път и, може би, дори една идея по-добри. Коледа винаги ме е карала да се чувствам особено. Вероятно не толкова празнично, колкото... знам ли ... оптимистично-озадачена?

Коледа...

Мислех си, че колкото и голяма противничка да съм на религията, а все пак Коледа си е християнски празник, може би е редно да отделя няколко реда в блогЪТ по този въпрос. Седнах пред компютъра и цял час писах високопарни, много благородни и безкрайно положителни неща за хората, света и любовта. И след един час щракане по клавиатурата, знаеш ли какво осъзнах?

Че не ми пука. Не ми пука за великите, глобални проблеми, за които по Коледа изведнъж всички решават, че могат да разрешат. Не ме интересува дали хората стават по-толерантни – не и ако ще е само за един ден в годината. Няма значение дали светът ставал по-добър... Светът е такъв какъвто сам си го направиш. Всъщност, оказва се, че по Коледа ми пука само за едно нещо: за хората, които обичам – онези, за които ме е грижа и през останалите 364 дни от годината. И ми се иска за празника те да са много щастливи, да са добри един към друг, но най-вече към самите себе си, да са здрави, да са добре, да сме заедно. Не само на Коледа.

Знам ли. Може би затова съм такава „непукистка”, когато стане дума за празници. Вероятно това е причината да не мога да разбера, кое им е толкова по-различното. А може би, когато има хора, които да обичаш и за които да ти пука, празникът е всеки ден, а не само по Коледа...?

Няма коментари:

Публикуване на коментар